آئین مستان

امروز امام صادق علیه السلام،دونه دونه وصیت های باباش رو عملی كرد،من می خوام به یه وصیتش اشاره كنم،هر كسی از دنیا میره،خصوصاً ائمه ی ما، هر كدوم یه وصیت نامه ی مشخصی دارن،قربونش برم،وصیت كرد:یكی از وصیت های امام باقر اینه،گفت:پسرم در دین ما،و در دستورات دینی ما،آمده،هر عضوی از بدن جدا بشه،باید موقع دفن به بدن ملحق بشه،همتون الحمدالله،جوونیتون رو پا روضه بزرگ شدید،وصیت كرد،گفت:دوتا از دندانهای من شكست،این دو تا دندان رو نگه داشتم،وقتی من رو دفن كردی باید،با من به خاك بسپاری،تو همین اتفاقات معاصر ما،اونهایی كه تاریخ می دونن،همین انفجاری كه شهید بهشتی و هفتاد و دو یارش به شهادت رسیدند،توی تاریخ نوشتن،كه از خانواده های هفت تیر،چند مورد به خواب اومدند،بعد از تشییع جنازه،اینقدر این انفجار سنگین بود كه جنازه ها همه متلاشی شد،بارها اومدند به خواب فامیل ها،گفتند:فلان تیكه ی از بدن ما،بالای فلان پشت بومه،بالای فلان ساختمونه،می رفتند،می آوردند،دوباره تشییع می كردند،دوباره به خاك می كردند،كنار همون بدن،وصیت كرد،امام باقر كه دو تا دندانهای من رو با من دفن كن،می خوام بگم یه پسر برا دفن چقدر باید اذیت بشه،چقدر باید سختی بكشه،یا امام صادق،طاقت نداشتی دو تا دندانهای مبارك رو .. ،اما می خوام بگم امام سجاد چه كرد، كربلا،یه نگاه كرد،دید دست باباش انگشت نداره،دیدن امام سجاد از این طرف گودال به اون طرف داره میره،ای وای،ای وای،یه جمله عرض كنم مدینه ای بشیم،ان شاءالله،یا امام صادق امروز اومدی تو قبر،صورت رو صورت بابا گذاشتی،مستحبات رو انجام دادی،طرف راست صورت رو ،رو خاك گذاشتی،اما وای به حال اون آقایی كه رفت تو قبر،می خواست صورت به صورت باباش بذاره،ای حسین.......... بنی اسد نگاه كنه ببینه امام سجاد از قبر بالا نمی اد،نگاه كردند دیدن این لبهاش رو رگ های بریده گذاشته،حسین...... زیر بغل هاش رو گرفتن،خودش با دست خودش خاك رو بدن باباش ریخت،آب رو خاك ریخت،خاك قبر رو گل كرد،دیدن نشسته داره گریه می كنه،با انگشت سبابه چی داره می نویسه،دیدن نوشت: هذا قبر الحسین بن علی ،بگم و ناله بزنی، الذی قتلوه عطشانا،حسین............فرج امام زمان(عج) سه مرتبه یا حسین،یا حسین ،یاحسین

یارب به شکافنده علمت باقر

 کانوار تو از جبین پاکش ظاهر

آن را که سعید خوانده ای از اوّل

 مگذار که تا شقی شود در آخر

*********

من ذاکر انا الیه الراجعونم

 من خاطرات جانگداز دشت خونم

دیدم پرستوهای دین را پر بریدند

در قتلگه جدّم حسین را سر بریدند

*********

ای فروزان گوهر پاک بقیع

 گل پرپر شده در خاک بقیع

کربلا را دیده ای از کوفه تا شام

 ای شهید از اثر زهر هشام

*********

ای نور خدایی از جبینت ظاهر

وی یاد تو پیوسته مرا در خاطر

از آتش زهر آب شد پیکر تو

جانها به فدایت ای امام باقر

در درون سینه می سوزد دل شیدای من

ای خدا دریای خون شد سینه سینای من

همچو شمعی پیکرم از آتش و غم آب شد

کین زهر آلوده آتش زد زسر تا پای من

پاسخ زهرا چه خواهی داد فردا ای هشام

گر بپرسد شرح امروز مرا فردای من

از تو می پرسد به فردای قیامت مادرم

از  چه کشتی یادگار روز عاشورای من

آخر ای بیداد گر  من زاده پیغمبرم

کرده مدح من به قرآن خالق یکتای من

نیشها را نوش می کردم من از نیش قلم

از چه گشتی سد راه فکر روشن رای من

تشنه لب جان می دهم چون جد مظلومم حسین

تا به عالم زنده ماند شیوه آبای من

شاعر ژولیده می گوید به صد آه و فغان

در درون سینه می سوزد دل شیدای من

ژولیده نیشابوری

من از تبار باقرم مردم بدانید

دل بیقرار باقرم مردم بدانید

مست و خمار باقرم مردم بدانید

امروز یار باقرم مردم بدانید

فردا كنار باقرم مردم بدانید

دست از غم او تا قیامت برندارم

ای كهكشانها آسمانها در مدارت

عرش خدا عز و جل بیقرارت

ختم رسل كرده سلامش را نثارت

بیچاره تر از من نداری در كنارت

دارم درون سینه ام شوق زیارت

كی می شود سر بر مزار تو گذارم

ای ابتدای روضه ها از خانه ی تو

ای هیئت عشاق در كاشانه ی تو

قلب تمام قدسیان دیوانه ی تو

بار تمام صحنه ها بر شانه ی تو

شد خانه ی آباد من ویرانه ی تو

من حاجتی جز مردن از عشقت ندارم

شكر خدا امشب پریشان تو هستم

مانند زهرا دیده گریان تو هستم

بیچاره ی آن قبر ویران تو هستم

تقدیر بوده اینكه حیران تو هستم

من مرده ی بوی گریبان تو هستم

پس كی غم تو می كِشد بر روی دارم

امشب تفأل می زنم بر چشمهایت

مثل مزارت مانده خلوت روضه هایت

عیبی ندارد روضه می گیرم برایت

جانی كه دارم جان من آقا فدایت

آتش زده زهر جفا بر دست و پایت

ای كاش پای غصه هایت جان سپارم

ای سوز آه سینه ی تو آسمان سوز

بر ما عطا فرما كمی ای مهربان سوز

قبر خرابت روضه ای داغ و نهان سوز

ای خاطرت آزرده از یك ظهر جانسوز

بر چشمهایت چند عكس خانمانسوز

امشب بیاد خاطراتت لاله زارم

قوم پیمبر را همه گمراه دیدی

آنچه ندیده هیچ چشمی آه دیدی

در بین آتش ذكر یا الله دیدی

چندین ستاره در مدار ماه دیدی

یك یوسف بی سر میان چاه دیدی

می گفتی از این غم هماره بیقرارم

کاش آن زمان سرادق گردون نگون شدی

وین خرگه بلند ستون  بیستون شدی

کاش آن زمان درآمدی از کوه تا به کوه

سیل سیه که روی زمین قیرگون شدی

کاش آن زمان ز آه جگر سوز اهل بیت

یک شعله ی برق خرمن گردون دون شدی

کاش آن زمان که پیکر او شد درون خاک

جان جهانیان همه از تن برون شدی

کاش آن زمانکه کشتی آل نبی شکست

عالم تمام غرقه دریای خون شدی

کاش آن زمان که پیکر او شد درون خاک

جان جهانیان همه از تن برون شدی

این انتقام گر نفتادی به روزحق

با این عمل معامله ی دهر چون شدی

آل نبی چو دست تظلم  برآورند

ارکان عرش را به تلاطم درآورند

ای نعمت ولایت تو بهترین نِعَم

ولی لطف بینهایت تو شامل امم

هم کاشف الغمومی و هم باقر العلومی

 هم چشمه کمالی و هم منبع حکم

ای آنکه گفت خواجه اَسری  ترا سلام

 بپذیر هم سلام من خسته از کرم

وا حسرتا که کشته زهر جفا شدی

 از کینه هشام تو ای شاه محتشم

دشمن پی اذیّت تو قد نموده راست

 چندانکه شد  زکثرت غم قامت تو خم

تأ ثیرزهر تعبیه در زین بپای تو

 بگسیخت تارو پود وجود  ترا ز هم

ای خفته در بقیع که قبرت بود خراب

 جانها فدای غربتت  ای کشته ستم

پیوسته در عزای تو و بر مزار تو

چشم کبود چرخ ببارد سرشک غم

نشسته بر رُخ غبار عزا

 گشته به دلِ شیعیان ظاهر

به دست دشمن ز زهر جفا

 کشته گردیده حضرت باقر

مدینه شد همچو کرب و بلا

 دریغا و آه و واویلا

ز اشک و خون چشم اهل و ولا

 زین عزا و مَحَن گشته طوفانی

رود اکنون زین مصیبت و غم

 خانۀ دلِ ما رو به ویرانی

مدینه شد همچو کرب و بلا

دریغا و آه و واویلا

چه حزن انگیز از مدینه رسد

با نوای عزا آه غربت او

ببر گلهای سرشک مرا ای صبا

 ز وفا سوی تربت او

مدینه شد همچو کرب و بلا

 دریغا و آه و واویلا